In 1969 kwam de rockopera Tommy van The Who uit. St. John B. Nixon (1917 – 1996) was er als de kippen bij om ´m als lesmateriaal te gebruiken. In het language laboratory draaide hij de hele LP en besprak hij de tekst met ons. Zo gebruikte hij de actuele muziek van 1969 om zijn eigen originele draai aan het vak Engels te geven. Dat viel bij veel van ons erg in de smaak. Hij was docent Engels (1946 – 1980) en internaatshoofd (1947 – 1957).
Nixon was een cultuurliefhebber. Hij ging vaak naar theater Mickery in Loenersloot en vertelde ons daarover. In het boek “Remarkable Nyenrode 1946 – 2011, Remarkable 65”, een uitgave van Nyenrode Business Universiteit uit 2011, staat over hem het verhaal “A moment´s silence, please”. We nemen het vrijwel helemaal over.
“Wanted: teacher of English in a castle surrounded by water in Holland”. Het was deze advertentietekst die de toen 29-jarige St. John Nixon nieuwsgierig maakte en naar Breukelen bracht. Hij bleef er tot zijn pensionering. Hij begon als leraar Engels en werd vanaf 1947 ook internaatshoofd. Hij woonde in het Koetshuis. Over die turbulente beginjaren vertelt hij: “De eerste groep had de oorlogsjaren meegemaakt, sommige hadden Japanse interneringskampen doorstaan of in het verzet gezeten. Sommige jongens waren er lichamelijk niet goed aan toe door hun verblijf in een concentratiekamp. Maar ze waren volwassen, literair en artistiek geïnteresseerd, intelligent” (…).
Nixon was populair onder vele generaties studenten. In interviews en artikelen komt hij steevast op een prettige en leuke manier naar voren. Een voorbeeld: docenten werden in de beginjaren niet geacht hun auto – als ze er al eentje hadden – op het terrein van Nyenrode te parkeren. De docent sociologie, de heer Klop, kwam op zeker moment trots een Fiat tonen. Een groep studenten zag kans de Fiat ´s nachts op het podium van het Koetshuis te plaatsen: “Klop en Habbema (rector) ontploften bijna en Nixon deed alsof…”.
Ongetwijfeld was ook prins Bernhard erg op Nixon gesteld. Nixon zelf vertelde daarover: “Prins Bernhard bezocht Nyenrode ook weleens onverwacht en wilde dan naar de bar, ook al was die soms dicht. Studenten werden dan uit bed getrommeld om de bar te bevolken en de prins gezelschap te bieden tot in de kleine uurtjes”.
Hij zegt zelf altijd erg gelukkig te zijn geweest op Nyenrode. “Vooral het directe contact met de studenten heeft me altijd gefascineerd. Ik heb volop aan het campusleven meegedaan, In de beginjaren waren het vooral de begaafde en kleurrijke types die naar Nyenrode kwamen: jongens als Henk Hofland, Ben Brinkel (Michel van der Plas), Willem Oltmans en Gregor Frenkel Frank. Na 1950 werden er psychologische tests gedaan en werden er meer commerciële types geselecteerd. Van die VVD-jongens met blauwe blazers aan”.
Legendarisch onder de oudere generatie Nyenrodianen is zijn rubriek in Alumniblad Waar Ook Ter Wereld, de voorloper van VCV Magazine: “A moment´s Nixon, please”. In de rubriek volgt hij de carrière en belevenissen van oud-studenten. Ze sturen hem regelmatig post. De naam is een parafrase op zijn bekende verzoek: “A moment´s silence, please”.
Zo vertelt alumnus Huub Appel: “De ontbijtceremonie was een happening op zich. Op de afgesproken tijd aanwezig zijn was de opdracht, anders werd je vanaf “A moment´s silence” van tafelpreses Nixon geweigerd nog deel te nemen. Mr. Nixon moet geconstateerd hebben dat het ontbijt vaak startte met circa dertig personen en uiteindelijk eindigde met een drievoudige bezetting, die in tijgersluipgang alsnog kwamen deelnemen. Dat heeft hij vast ervaren als creativiteit en creativiteit had een hoge rangorde in zijn interesses”.
Reactie van Rob Lablans:
Nixon was gesteld op zijn titel; het was Mr. St. John Nixon M.A. Hij had op Cambridge geen Engels maar Spaans gestudeerd. Het stopwoordje van Nixon was yum yum. Hij vertelde dat hij van allerlei studenten, waar ook ter wereld, foto´s van barretjes kreeg met de naam Yum Yum. Hij zei zelf nooit de Yum Yum in Amsterdam bezocht te hebben.
Wil je reageren op dit verhaal? Graag via Contact, in het menu bovenaan deze pagina.
Dergelijke muziek werd ook door Blood, Sweat & Tears gemaakt; die waren dan ook vaak in de kelderbar te horen. Met 
Er ging een wereld voor me open. Ik verwachtte een gescande versie van een Top 40 op A4-formaat. Maar ik kwam terecht bij een 
Bovenin de lijst stonden Give Peace A Chance van de Plastic Ono Band (op 1) en The Ballad Of John And Yoko van The Beatles (op 8). Die maken duidelijk dat het Beatles-tijdperk al vrijwel voorbij was. Op 2 stond I Want To Live van Aphrodite´s Child, met Demis Rousos. Op de derde plaats de Nederlandse mega-werldhit Venus van Shocking Blue met zangeres Mariska Veres. Enkele jaren geleden kwam ik er achter, dat haar lange haar een pruik was. Ik was diep teleurgesteld!
Op de plaatsen 4 tot en met 7 nog meer grote, internationale hits. Elvis met In The Ghetto, de Stones met Honky Tonk Women, Robin Gibb (van de BeeGee´s) met Saved By The Bell en Jane Birkin en Serge Gainsbourg met..… inderdaad! Bij het gezucht en gesteun van dit nummer werd het volume in de kelderbar altijd op maximaal gezet. De top 10 werd volgemaakt met A Salty Dog van Procol Harum en Blowin´ In The Wind – een Bob Dylan-compositie – van de Hollies.
In deze Top 40 staan 10 Nederlandse producten. Naast Venus zijn dat Where Will I Be van de Golden Earrings (toen nog met een s), Ma Belle Amie van de Tee-Set, Our Life van (Unit) Gloria en Stop The Machine, van de Rotterdamse Swinging Soul Machine. En ook enkele tenenkrommende Nederlandse producten. Gina Lollobrigida van Tony Bass, Vrijgezellen-Flat van Ria Valk, Een klomp met een zeiltje van het jeugdige zangeresje Wilma en Tante Nel van De Specials. Nog nooit van Tante Nel gehoord..? Houden zo! Herman van Veen rondt met Suzanne de Nederlandse inbreng waardig af.
Reactie Dooitzen Lodewijk: Het Moede Hooft speelde een niet onbelangrijke rol in het campusleven. Als lid van het Suffisante Colleghie mocht ik mij ook bezighouden met de muziek. Een van de nummers die mij zijn bijgebleven is van Led Zeppelin: 
Na 50 jaar valt het niet mee iets over de CT’ers en met name de Bokma club te schrijven. Onze opleiding duurde maar 9 maanden en niet alles beklijft. Gezichten kan ik mij nog goed herinneren, maar de namen zijn in de loop der tijd vervaagd. Maar goed, ik zal een poging wagen.
Om te beginnen waren we een paar jaar ouder dan de meeste A-studenten. We hadden meestal een HTS-opleiding achter de rug en waren soms al in dienst geweest. We voelden ons dan ook duidelijk “verheven” boven de A-studenten. Wij moesten in drie trimesters ongeveer dezelfde hoeveelheid stof als de overige studenten tot ons nemen. Plus alle sport en andere sociale activiteiten.
Vóór onze komst naar Nijenrode werden we getest. Ik herinner me het verhaal, dat globaal zo´n 40% van de kandidaten werd afgewezen. Een belangrijke test dus, die vast met enige spanning tegemoet werd gezien. Hoe ging die test in z´n werk, waar en wanneer? Ik kon me er niets van herinneren.
De test werd tijdens de Paasvakantie, in april 1969, afgenomen en bestond uit een IQ-test, interesse test, aptitude (aanleg, geschiktheid – red.) test en vaardigheden-toetsjes. Op de testdag ontmoette ik Hylke de Nooijer in Loosdrecht, die aansluiting zocht – net als ik – op de bus van Hilversum naar Utrecht. Ook maakte ik kennis met Dooitzen Lodewijk.
Tijdens de test zaten we in examenopstelling, dus met tafeltjes achter elkaar. Aan het eind van een test werden alle papieren van achteren naar voren doorgegeven. Twee tafeltjes achter me zat een Chinese knul. Op zijn formulieren stond K. Oey en hij had bijna niks ingevuld. Ik dacht: what´s in a name?, die zien we nooit meer terug! Maar nee hoor, K. Oey kwam gewoon in september opdagen bij de International Branch! Na een tijdje kreeg je de uitslag van de test. Dat kon zijn een nader mondeling onderzoek, afgewezen of direct toegelaten. Ik werd direct toegelaten”.
Ik schreef Rob: “Ongelofelijk wat je allemaal naar boven weet te halen! Na je verhaal kwamen bij mij het adres 
Goed geheugen van Rob Lablans. De Wittevrouwenkade (singel?, straat?) komt ook bij mij boven. Maar of de test individueel of in een groep heeft plaatsgevonden, daar staat mij niets meer van bij. Wel dat ook ik het er zonder mondeling van af heb gebracht. Zal ook nog eens naar foto’s gaan zoeken.
In Kwartaalbericht 38 van augustus 1968 schrijft onze toenmalige sportdocent Dr. E.H. Tan in “De lichamelijke opvoeding op het N.O.I.B.” onder meer: “De stichters van het instituut gingen uit van de stelling, dat sterke persoonlijkheden in het na-oorlogse bedrijfsleven gevraagd werden. (…) de studenten zouden zo gevormd moeten worden, dat diverse karaktertrekken, die later in het bedrijfsleven noodzakelijk werden geacht, zoals zelfvertrouwen, gehardheid, doorzettingsvermogen, overwicht etc. werden ontwikkeld. (…) Een belangrijke bijdrage in deze vorming werd verwacht van de Lichamelijke Opvoeding”.
Dat Nijenrode pas 23 jaar bestond toen wij er gingen studeren heb ik me destijds nooit echt gerealiseerd. Voor mijn gevoel had het “altijd” al bestaan. Vijftig jaar later heb je toch een ander begrip van tijd. Maar in 1971 bestond het instituut 25 jaar en dat moest gevierd worden. Eén van de manieren waarop dat gebeurde was door een lustrum-grammofoonplaat uit te brengen. Deze lp werd geproduceerd door de oud-Nijenrodianen Wim Kip en 
Graag willen we op onze homecoming op 3 september 2019 op Nijenrode zo veel mogelijk 1969-jaargenoten ontmoeten. Daarvoor moeten die jaargenoten op z´n minst weten wat er staat te gebeuren en dus moeten we ze kunnen benaderen. Van heel wat mensen hebben we al de adresgegevens, maar van veel ook niet. En daarvoor roepen we jullie hulp in. Help ons met het vinden van de e-mail adressen van onze jaargenoten. Hun namen vind je in 
Nijenrode 1969 