“Thuis” was op Nijenrode toch vooral je eigen kamer. Daarbij moet “eigen” niet al te letterlijk worden genomen. En “kamer” trouwens ook niet. In het Plesmanpaviljoen kon het aantal bewoners van een kamer tot wel 6 personen oplopen. Daarbij bestond die “kamer” dan wel uit twee slaapkamertjes aan de ene, en een gemeenschappelijke zit-/studeerkamer aan de andere kant van de gang. In het Koetshuis, het Bolkestein- en het Rijkenspaviljoen zat je met zo´n drie tot vier studenten op een kamer. En hoe dat op Silversteyn zat – in het verre buitenland, helemaal aan de overkant van de Vecht – weet ik eigenlijk niet.
Het gezamenlijk kamerbewonen maakte deel uit van de Nijenrode-filosofie, waarbij studenten met heel verschillende achtergronden leerden met elkaar om te gaan, als voorbereiding op de praktijk in hun toekomstige beroep. Die gedachte werd niet alleen concreet gemaakt in de bezetting van de kamers, maar ook in de samenstelling van de studiegroepen en de vele sportclubs, jaarclubs, collegies, commissies en verenigingen op Nijenrode, kortom: in het leven op de campus. Daaraan actief meedoen werd gestimuleerd en wie zich eraan onttrok – als dat al mogelijk was – was een grijze muis.
Ook de eigen kamer had hierin een rol. Niet alleen leerden de bewoners van die kamer elkaar goed kennen, maar er werden ook anderen ontvangen, gesprekken gevoerd, sigaretten gerookt en borrels gedronken. Met studie had dat meestal niet zo veel te maken, met vorming des te meer. In de examentijd werd er een plek gezocht om rustig te kunnen studeren. Dat was lang niet altijd de eigen kamer, al was het maar omdat die al door kamergenoten bezet was. Er werd dan uitgeweken naar bijvoorbeeld de bibliotheek, een leslokaal of een ruimte in het kasteel, soms tot diep in de nacht.
Hierbij een aantal foto´s van Nijenrodekamers uit de periode 1969 – 1971. Heb je zelf ook dergelijke foto´s? Stuur ze in!
Reacties graag via Contact, in het menu bovenaan deze pagina.
In 1969 kwam de 
Nixon was een cultuurliefhebber. Hij ging vaak naar theater 
Ongetwijfeld was ook prins Bernhard erg op Nixon gesteld. Nixon zelf vertelde daarover: “Prins Bernhard bezocht Nyenrode ook weleens onverwacht en wilde dan naar de bar, ook al was die soms dicht. Studenten werden dan uit bed getrommeld om de bar te bevolken en de prins gezelschap te bieden tot in de kleine uurtjes”.
Hij zegt zelf altijd erg gelukkig te zijn geweest op Nyenrode. “Vooral het directe contact met de studenten heeft me altijd gefascineerd. Ik heb volop aan het campusleven meegedaan, In de beginjaren waren het vooral de begaafde en kleurrijke types die naar Nyenrode kwamen: jongens als Henk Hofland, Ben Brinkel (Michel van der Plas), Willem Oltmans en Gregor Frenkel Frank. Na 1950 werden er 
Legendarisch onder de oudere generatie Nyenrodianen is zijn rubriek in Alumniblad Waar Ook Ter Wereld, de voorloper van VCV Magazine: “A moment´s Nixon, please”. In de rubriek volgt hij de carrière en belevenissen van oud-studenten. Ze sturen hem regelmatig post. De naam is een parafrase op zijn bekende verzoek: “A moment´s silence, please”.
Nixon was gesteld op zijn titel; het was Mr. St. John Nixon M.A. Hij had op Cambridge geen Engels maar Spaans gestudeerd. Het stopwoordje van Nixon was yum yum. Hij vertelde dat hij van allerlei studenten, waar ook ter wereld, foto´s van barretjes kreeg met de naam Yum Yum. Hij zei zelf nooit de Yum Yum in Amsterdam bezocht te hebben.
Nijenrode 1969 