Door Theo Widdershoven

In een e-mail naar Erik Hemmes maakte onze jaargenoot Theo Widdershoven duidelijk, waarom hij niet bij onze homecoming aanwezig zou zijn. Het werd een verhaal met een onnavolgbare mix van persoonlijk nieuws, meningen, observaties, herinneringen en plannen. Zoals we Theo kennen dus.

Long time no See, veel gebeurd, maar ook weer niet, tenminste niet zodanig dat het opvallend is en/of anders dan wat jullie zelf hebben meegemaakt. Studie, werk, gezin, scheiding, nieuwe relatie, pensioen. Dat laatste officieel wel, maar intentioneel niet. Sinds mijn pensioen, nu 5 jaar geleden, werk ik namelijk fulltime, maar onbezoldigd in het grafisch ontwerpbureau van mijn partner en lief. Ik schrijf corporate story’s, websites en aanbestedingsstukken.

En dat is ook een reden dat ik niet naar de reünie kom. Ik zit namelijk midden in een pitch voor het opstellen van een jaarverslag. Dat komt overigens ook wel goed uit, want – ik wind er geen doekjes om – eerlijk gezegd, houd ik ook niet zo van reünies. Net zomin als van (uitgebreide) borrels, diners, recepties en dergelijke. Of van Facebook, Instagram of LinkedIn. Allemaal net iets te massaal en oncontroleerbaar. Ik voel me het prettigst in het directe contact. En moet het op afstand, dan via e-mail. Dan heb ik tijd om mijn gedachten te formuleren, of mijn antwoord zo nodig te corrigeren. En dan mag het ook over koetjes en kalfjes gaan,

Zo heb ik genoten van het contact vele jaren geleden, toen ik door Erik Hemmes bij hem thuis werd ontvangen en we daarna heerlijk geluncht hebben op de Hilversumse (of was het Gooische?) golfclub. En zo heb ik ook genoten van de inkijkjes en terugblikken via de website die Tom Visser speciaal voor de reünie heeft gemaakt.

Ik ben ook weer eens in de beide jaarboeken van 1969 en 1970 gedoken. Wat me daarbij vooral opviel was hoe ons jaar ongelooflijk goed past bij waar het nu legendarische festival Woodstock sindsdien voor staat. De bevrijding van het individu van autoriteit en (onnodige) regels en keurslijf. In ons jaarboek zie je deze ‘Umwertung’ letterlijk terug in woord en beeld. Leg het maar eens naast de jaarboekjes van eerdere Nijenrode jaren.

Postma was er minder blij mee, getuige zijn beide voorwoorden uit die tijd. 1969 was sowieso een bijzonder jaar: de eerste man op de maan. Dat maakte ik zelf mee in een huiskamer in Washington, aan het eind van mijn highschooljaar (1968-1969) in Lompoc (Santa Barbara regio), California. En ook dat ‘jaar’ (het seniorjaar van Lompoc Highschool) houdt dezer dagen een reünie met diner en dans.

Een van mijn ‘maatjes’ van toen heeft mij onlangs via mijn laatste werkgever Staatsbosbeheer weten te traceren. Sindsdien heb ik met een aantal van hen weer contact. Onder meer met de jongen (nu ook 69!) bij wie ik toen in huis woonde. Hij is nu een gerespecteerd advocaat, met een eigen kantoor met 60 medewerkers, een vrouw, zes kinderen en 19 kleinkinderen (hij is Mormoon, vandaar). Met mijn 2 kinderen steek ik daar nogal bleekjes bij af. Als alles goed gaat, ga ik hem en andere highschool maatjes van toen volgend jaar weer eens zien. Ik ben namelijk van plan om dan enkele weken naar de Westkust te gaan, dus ook naar Oregon (waar ik nog een BBA en MA in Journalism heb gehaald) en misschien Washington State.

En mocht ik een van jullie, Nijenrodianen uit 1969, 1970, 1971 tegen het lijf lopen: altijd leuk voor een koffie, glas wijn of biertje. Het is me al eerder overkomen. En houd de website gerust in de lucht, Tom. Ik wens jullie uiteraard een leuke reünie!

Een hartelijke groet van Theo Widdershoven.

Reageren? Graag via Contact in het menu bovenaan de pagina.

Reactie Willem Aartsen: Theo, als je dan volgend jaar naar de West Coast van de USA komt, ben je van harte welkom bij mij op bezoek te komen.